سکوت همه جا را فراگرفته است...

دلم خیلی گرفته است...

دفتر خاطراتم را برمیدارم و آن را ورق میزنم و خاطرات روزهای

 خوب و بد  را مرورمیکنم و دیگر بازگشتی بر این روزها نیست

و جز چند برگ خاطره چیزی از آن باقی نخواهد ماند و مطمئناً

قلمم رامیان دلتنگی هایم گم کرده ام می دانم خسته است،

از نوشتن دردهایم قلمم بیماراست ،دلش زیرفشار واژه ها شکسته

و می نالد.از زخم هایی که تازیانه حقیقت برتنش حک کرده هنوز

 زمزمه هایش را به یاد دارم.

زمانی که از عشق می خواند و قلب خطوط می لرزید ،

قلمم غربت کویر را می شناخت و برای چشمان تشنه اش اشک می ریخت .

دلهره غروب را می فهمید و فریاد انتظار پنجره را می شنید .

دیشب آخرین کلام را برسکوت شب ترسیم کرد و بی صداتر از

همیشه غصه هایش رادرگوش باد زمزمه کرد.

غم پرست نوشت :وقتی دلم میگیره یا تنگ می شه چاره ای

جز نوشتن ندارم...

باز هم در دل غمگین خود،رد پای درد را احساس می کنم و قدمهایی که

 طنین موهوم انگیز جدایی را درسرم می پروراند.می ترسم،آری می ترسم

 که غریبه ای در شبی تاریک و مهتابی او را از صندوقچه ی قلبم بدزدد،

می ترسم که آن شاهزاده ی غمگین قصه ی من با تند بادی ازکنارم برود.

به یاد دارم روزی را که شاهزاده ای سوار بر اسب سپید آرزوها از

 جاده ی تنهایی من عبور کرد و من از آن روز به دنبال او ،رهسپار جاده ی

تنهاییم .و من سرد و بی روح ،در گوشه ای پنهان در عزلت وتنهایی ،

شعر عشق را که او با دستانش به من هدیه داد،می نوازم و قصه ی

 تنهایی دخترکی را که تمام شب بوها می شناسندش، می خوانم

بسوزه پدر عشق که خیلی وقتا باعث جدایی میشه.

اگر خیال داری دوستم بداری همینک دوستم بدار

اکنون که زنده ام...

صبر نکن تا بمیرم...

بدان که آنوقت هرگز صدایت به گوشم نخواهد رسید

ومجبور می شوی حرف های نا گفته قلب ساده ات را در فراسوی یه مشت

خاکسترسرد پنهان کنی

پس اگرذره ای عشق من در دلت ماوا دارد

اگر دوستم داری بگذار زنده بمانم

کمی بهم سر بزن بی معرفت (عشقم )